vrijdag 22 maart 2013

Een enge witte vrouw in Dakar - I am one scary Toubab



Hier in Senegal schijnt de zon terwijl in Nederland en elders in Europa de lente maar niet wil beginnen. Op Facebook oppeppende tekstjes zoals ‘ik heb de lentekriebels en heb veel zin om sneeuw te gaan ruimen’ In de 2e Kamer gaf minister Ploumen op 15 maart uitleg over haar handelsmissieagenda. Want ontwikkelingswerk is ‘uit’ en handelsmissies zijn nu ‘in’. En als de handelsmissies onderweg zijn naar China en andere EPA landen waar Nederland geld wil gaan verdienen worden de ontwikkelingswerk items leukweg even meegenomen. In Nederland is de OS kas bijna leeg en op regeringsniveau is men begonnen aan een nieuw VOC tijdperk.


Buiten de NL politiek wordt er ook druk gediscussieerd over de toekomst van het ontwikkelingswerk want ook op dat niveau staan er duizenden banen op de tocht. De Grote Goede Doelen stichtingen houden zich muisstil want geen van hen weet nog hoeveel geld er vanuit de staatsruif over zal blijven om hun OS projecten te financieren. Een frisser geluid liet IDleaks ‘vraag maar raak’ Tabitha Gerrets horen tijdens het MYWORLD EVENT 2013. Tabitha schreef op haar Facebook pagina dat zij met ‘vochtige handen’ op weg was naar het event om haar lezing te houden. Niet zo gek natuurlijk die vochtige handen, want zij werkt bij Aqua for All. Tijdens haar betoog wenst Tabitha een meer optimistische visie op de ontwikkelingssamenwerking en dat doet zij heel goed. Ontwikkelingssamenwerking is immers een werkveld met vele grote en kleine facetten en is veel breder dan de vaak benauwend eenzijdige en negatieve berichtgeving over het bijvoorbeeld (zogenaamd) altijd maar hulpvragende Afrika.

Als magazines zoals Vice Versa en OneWorld maandelijks afwisselend als bijlage bij de grote dagbladen mee zouden kunnen liften dan zou miz de Nederlandse bevolking binnen een jaar een veel positievere visie op de ontwikkelingssamenwerking hebben. Liever zie ik de twee magazines samengaan want dat bespaart meer bomen en dan blijft er weer meer geld over voor andere leuke dingen. In beide magazines wordt overigens opvallend weinig geschreven over het lage ontwikkelingsniveau van Nederland zelf die met o.a. de Bank Schandalen en de Bouw Fraude zoveel economische schade hebben aangericht waardoor de koloniale ‘wiedergutmachungs’ OS pot met 75% wordt verminderd. Er zijn in de laatste maanden onnodig veel werkelozen bij gekomen waarvan een behoorlijk deel met hun kennis en vaardigheden en mét behoud van uikering naar ontwikkelingslanden uitgezonden zouden kunnen worden. Maar dat mag natuurlijk weer niet, want regels zijn regels en daar hebben wij er zo fijn véél van in Nederland. Terwijl men juist in barre tijden creatiever zou moeten zijn. Op het gebied van creatief crisismanagement kan Nederland veel leren in Afrika

Hier in Senegal heb ik mij trouwens nooit 'ontwikkelingswerker' gevoeld en genoemd. Ik voel mij eerder een soort intermediair tussen Europa en West Afrika. Met het accent op het samen brengen van kennis en dan sociaal maatschappelijk verantwoord ondernemen. En het vanuit soms zeer verschillende culturen, stimuleren van gelijkwaardige samenwerking aan een betere toekomst voor de ontvangers én de gevers. Dat zie ik als mijn belangrijkste opgave. Of ik een idealist ben? Ik hoop het van harte! Dagelijks ben ik met veel anderen bezig met het stimuleren van hoger onderwijs en recycle projecten of met het voorbereiden van grote publieksprojecten zoals een nieuw lokaal stadion met multifunctionele functies. Een urbaan ontwikkelingsplan met een nieuwe moderne technische school waar juist die werkeloze ROC leerkrachten geweldig werk zouden kunnen leveren. Dit alles in een prachtig landschap en rond een dorp met 5000 hectaren land waar op maar 600 hectaren  land en tuinbouw wordt bedreven. Wij hebben daar een groene klas met klein internaat voor kids uit Dakar en toen kwamen de vragen uit de bevolking. Voor mij is het  vanzelfsprekend om in te gaan op vragen vanuit de lokale bevolking en samen met hén de projecten op te zetten en er dan eventueel aanvullend ontwikkelingsgeld uit bijvoorbeeld Nederland of elders uit Europa bij te zoeken.

Ontwikkelingsprojecten die zonder goed vooroverleg met de lokale bevolking (dus daar waar het moet gebeuren) door bijvoorbeeld Nederlandse ontwikkelingswerkers op Nederlandse kantoren bedacht worden. Leiden hier in Senegal nauwelijks tot zichtbare, effectieve of meetbare resultaten. Na het bedenken in Nederland worden er vervolgens Nederlandse ontwikkelingswerkers naar een land gestuurd die dan in een ‘veilig huis' in een veilige buurt (duur) worden ondergebracht en een veilige auto krijgen (4x4 Toyota) en een mooi 10x lokaal hoger modaal salaris met pensioenregeling aan de slag gaan vanuit een lokaal maar duur kantoor om met de ‘overheid’ samen te gaan werken. Maar tussen de Afrikaanse overheden en de lokale bevolking zitten vaak onoverbrugbaar grote afstanden. Waardoor het grootste deel van de beschikbare budgetten opgesoupeerd worden door de ontwikkelingswerkers en aan het vaak falende beleid van de overheid. Met die grote ontwikkelingsprojecten zoals bijv. Oxfam Senegal leef ik graag op gespannen voet want ik ben nogal resultaat gericht en als ik dan vage verhalen lees over eigenlijk niet echt bereikte resultaten dan kriebelt het.

De orde van de dag is gewoon kantoorwerk en veel overleg met de lokale bevolking die vaak zeer enthousiast aan de slag gaan als er een goed uitgewerkt en helder plan is gemaakt. Hier in Senegal betekend dat weinig tekst maar veel illustraties en foto’s en een niet al te lange tijdslijn maar vooral werken in stappen. Samen werken met de lokale bevolking is vooral hén het werk laten doen en dan steun geven en bemiddelen bij misverstanden en miscommunicatie. Hierdoor blijft er genoeg tijd over om bezoek te ontvangen. Bezoek zoals Marieke uit Amsterdam die onderweg naar haar ontwikkelingsproject in St. Louis een paar dagen bij ons in huis logeert. Lees hieronder haar impressie in het Engels en geniet van de foto’s die Marieke en de Kids van elkaar hebben gemaakt. Toubab is de benaming voor een ‘blank’ persoon. Marieke vind mijn dakarkids blog berichten nogal aan de lange kant dus vandaar dat ik haar bericht maar mee geplaatst heb. Dan kan ik het kort houden!

I am one scary Toubab

21 maart 2013 - Dakar, Senegal
Before I start to work with the kids in Saint Louis. I am first visiting Dakarkids. This Dutch organization has been a safe place for kids for many years now. I am very impressed by how well the house is organized and the boys are being raised. The kids that are living in this house all have very different backgrounds and ages. Some come from a life from the streets or have no parents. But there are also a lot of kids with a dramatic family background, emotional and physical abuse. The mother of kids such as Sedy and Yahya have contacted William to see if their sons can live in the Dakarkids house. 

There are also two really cute Dakar girls here. Their names are Abby and Aisha, they are 12 years young. They do not sleep here but do come round for a game of checkers or a hot meal. Their moms are divorced and have a tough time so extra care is definitely no luxury. Aisha and Abby love using me as human Barbie, with lots of hairclips they have a blast doing my hair. So I have spent the day walking round like a Swiss Heidi with two braids.

Dutch parents could definitely learn a lesson here at the house. The Dakar boys are raised to be perfect gentlemen and have very good manners. No elbows on the table with dinner, doing the dishes and keeping their rooms tidy. You would think that parenting is easy when you see William at work.  In a playful manner he corrects the kids that are obviously crazy about their papa William, His philosophy is giving them unconditional love and the freedom to develop themselves in to balanced adults.

In the mornings I walk around the neighborhood with William the founder and big boss of the project. He knows everybody here in Yoff and we visit some families were kids (28) are placed in foster care by Dakarkids, former Dakarkids, the local rugby club and a community center. I love taking a peek in al the small houses, meet the people and discover a little what life is like in the capital of Senegal. Some of the little toddlers that I encounter in the sandy streets, burst spontaneously into tears because they are terrified when they see me. Parents sometimes tell them that they will be taking by Toubabs, white people, when they are naughty.  Kind of like Zwarte Piet but then they other way around.



It is only 23 degrees so I haven’t taken a dip in the ocean yet, to cold after Nicaragua. But I did spend some time playing with the kids on the beach. I love how protective the kids are, they take such good care of me. Always making sure that I don’t leave any of my stuff behind, perfect for a ras-chaoot like me. And if a random man comes up to me ask for my phone number ‘because they really want to get to know me’ and there for they keep an eye on me…. If you ever have low self-esteem problems as a woman, come to Senegal. You will be surprised at how popular you are. Tomorrow I am leaving for Saint-Louise and I am very curious to see how the kids are doing, that I haven’t seen for such a long time.


























Geen opmerkingen:

Een reactie posten

plaats een reactie we horen graag van je!