Tom, een ondervoed Afrikaans kind in Nederland

Er is ophef in Nederland over een kind wat rauw voedsel moet eten van zijn moeder. Het kind mag vanwege  de ophef en dat dieet niet naar school van zijn moeder. Hij wordt vergeleken met een ondervoed Afrikaans kind. Natuurlijk is Tom (1998) loyaal aan zijn moeder (1957) want hij heeft niemand anders. Zijn vader woont in Engeland en hij heeft geen broertjes of zusjes. De Volkskrant bericht op 19/12/12 – Dat Moeder ‘Rauw’ te ver is gegaan. ‘Uit medisch onderzoek blijkt dat haar zoon te weinig voedingsstoffen binnenkrijgt en een groeiachterstand heeft. Volgens een kinderarts lijkt zijn groeicurve op die van een ondervoed kind uit Afrika, en zal hij door zijn dieet 12 cm kleiner worden dan wanneer hij normaal zou eten’. Vijf jaar geleden kwamen Tom en zijn moeder voor het eerst in beeld in de documentaire Rauw. Nu blijkt dat er weinig in de situatie van Tom en zijn moeder is veranderd. De overheid en de rechterlijke macht zijn niet met een adequate oplossing gekomen om te zorgen dat het niet uit de hand zou lopen. De kwestie is te lang blijven voortsudderen.
Het doorslaggevende argument is het belang van het kind. In dit geval heeft Kenter dat belang in twee opzichten duidelijk geschaad. Haar zoon groeit te weinig en hij gaat niet naar school. Het punt is bereikt dat Tom tegen zijn eigen moeder in bescherming moet worden genomen. Dwz dat zeggen de kinderbeschermers en een arts.

Hoe kon dit allemaal gebeuren? - De moeder van Tom had 10 jaar geleden een rauwkost droom. Tom eet daardoor sinds zijn 5de jaar alleen maar rauw, ongekookt voedsel. Hij eet geen vlees, vis, brood, rijst, zuivel of suiker. En heeft daardoor gebrek aan het IGF-1 groeihormoon. Hij kreeg landelijke bekendheid nadat een documentairemaakster, Anneloek Sollart, een film over hem maakte: Rauw. Er is daarna een tweede documentaire over hem gemaakt: Rauwer. Die heb ik via uitzendinggemist.nl kunnen zien. Omdat ik in Senegal woon en dagelijks met veel écht ondervoede kinderen te maken heb dacht ik eerst dat die Hollandse moeder niet goed snik zou zijn. Maar ik ben niet van de Rechtbank of de Kinderbescherming dus oordeel ik niet over de moeder. Zij deed mij denken aan de jonge macrobiotische en biologisch dynamische vaders en moeders uit de jaren ’80 van de vorige eeuw. Toen was de moeder van Tom ook nog een jong meisje en ik ben dus benieuwd hoe háár opvoeding en jeugd is verlopen. En toen was de moeder van Tom nog geen moeder. De moeder van Tom, heeft Tom rond 1998 gekregen toen zij circa 41 jaar oud was. Zij is dus eerder een ‘nu of nooit’  geval. De jaren ’80 ouders vertoonden toen al een hoog echtscheidingspercentage en veel van deze kinderen uit eenoudergezinnen zag ik in de Amsterdamse praktijk langs komen met ernstige opvoedingsproblematiek. Waaronder leerachterstanden, ondervoeding, chronische vermoeidheid en vaak opstandig gedrag vanaf hun twaalfde. Kleptomanie, pesten of gepest worden, stiekem gedrag* waren de veel voorkomende klachten. Veel van die kinderen hadden de zelfde uitstraling als Tom, een tikkeltje doorschijnende huid met weinig blos. Goed en geduldig kunnen luisteren maar in sommige gevallen over-aangepast gedrag. Veelal werd dat over-aangepaste gedrag ingeruild voor onaangepast gedrag nadat deze kinderen zestien jaar oud waren geworden.

Een aantal van hen hebben het niet overleefd door aids en drugsgebruik. Die kinderen zitten nog diep in mij hart, hun ouders zitten bij mij op een andere plek. Wat ik mijzelf verwijt is dat ik die ouders en kinderen niet voldoende heb kunnen helpen. De ouders waren vaak te vér doorgeschoten in hun overtuiging(en) en daardoor onbereikbaar voor een aanpak die het hun kinderen mogelijk maakte om opgenomen te worden in de sociale dynamiek van hun leeftijdsgenoten. Wij noemden deze kinderen gekscherend macrochaotisch of over-bio-actief. Deze kinderen kwamen zelden uit een groot gezin. Hooguit twee en zelden drie  broertjes of zusjes. Maar het merendeel was enig kind en had een alleenstaande vaak overbezorgde moeder. Kern van de onderliggende problematiek was affectieve verwaarlozing. De jonge vaders en de moeders hadden zich ‘bevrijd’ in de hippe jaren ’60 en de libertijnse jaren ’70. Deze vaders en de moeders waren de naoorlogse ‘babyboomers’. Dat zijn vandaag de mensen die hun pensioenen in gevaar zien komen.

Eerlijk gezegd kan mij die macrobiotiek en dat doorgeslagen veganisme gestolen worden. Niet dat ik tegen gezond eten ben maar ik ben tegen ongezond denken en doen. Iedereen weet ondertussen wel dat hysterie niets anders betekend dan de realiteit overdrijven. Iedereen weet dat psychopaten (in overvolle en dure gevangenissen) heel graag en vaak dwingend gelijk willen hebben. Daar hebben de neuroten het dan weer heel erg moeilijk mee en die gaan dan vlees eten en roken of krijgen eetstoornissen en andere zorgkosten verhogende kwalen. De uitvinder van de macrobiotiek George Osawa en Max Birchner de uitvinder van de muesli werden niet echt oud met hun gezonde levensstijl. Dan deed Mijnheer Kellogg van de cornflakes het beter die werd 91 jaar oud. Terwijl er in zijn cornflakes eerder te veel suiker en zout zou zitten. Niet zo gezond dus maar kennelijk leef je dan toch langer. Over dat stiekem* worden: tijdens mijn studiejaren in Zürich vertelde mijn hospita dat zij bevriend was geweest met een zoon van Max Birchner van de muesli. De zoon was directeur van de bekende Birchner-Benner mueslirauwkost behandeling kliniek. Eén maal per maand kwam deze zoon en bekende rauwkost apostel in afzondering een grote biefstuk eten. Later is de Muesli kliniek failliet gegaan en werd omgebouwd tot een somber psychiatrisch ziekenhuis waar ik een stage heb gedaan en waar o.a. obesitas en boulimie werden behandeld.

Als ik lees over de problemen die Tom en de moeder van Tom hebben met de overheden en de bezorgde artsen van het AMC Amsterdam en de Kinderbescherming die hem vergelijken met ‘een ondervoed kind in Afrika’ dan stijgt het bloed mij even flink naar het hoofd en krijg ik blosjes waar Tom jaloers op zou worden. Waarom moet Tom gvd vergeleken worden met een Afrikaans kind? Omdat hij alleen rauwkost te eten krijgt? Daarmee gepest wordt waardoor zijn moeder het noodzakelijk vindt om hem thuis ‘onderwijs’ te geven? In 2008 begon het en nu vijf jaar later zijn de moeder, zoon, rechtbank, kinderbescherming en de journalisten er nog steeds mee bezig en komen kennelijk geen stap verder. Als Tom zijn navelstreng weet door te knagen en 50 euro van zijn moeder pikt en dan met een leuke meid (of wordt het een jongen) eens flink gaat doorhalen bij MacDonalds en de FEBO is het pas echt nieuws. Dat zal niet al te lang meer duren want al is zijn testosteron aanmaak ernstig vertraagd er komt een dag dat al die negatieve aandacht zijn oren en neus uit zal komen. Ik wens Tom een ‘vet lekkere’ na-jeugd toe zonder al die publieke belangstelling die alleen maar het fundamentalisme van zijn moeder versterken.

De kinderen die wij hier in Senegal opvangen zijn allen écht ondervoed. Als de Senegalese kinderbescherming écht zou bestaan inclusief een échte Kinderrechter dan zouden er in Senegal circa 3 miljoen ouders moeten verschijnen en evenzoveel kinderen uit de ouderlijke macht worden ontzet. De kinderen hier krijgen nooit rauwkost en dat is pas échte kindermishandeling. Ze krijgen ook nauwelijks melk, eieren, vlees of vis. Ze slapen op matten of stukken karton in vieze kleine huisjes. Of de moeder van Tom écht van haar kind houd is niet geheel duidelijk. Hier in Senegal houden de meeste moeders wel heel veel van hun kinderen. Het verschil met de moede van Tom is het gebrek aan middelen om hun kinderen te geven wat zij zo hard nodig hebben, voldoende en gezond eten. Dat heet ‘ongelijkheid’ in de westerse termen van de ontwikkelingssamenwerking die hooguit 5% van de Afrikaanse ondervoede kinderen bereiken via UNICEF of andere Goede Doelen. Die andere 95% worden zo goed als mogelijk is door hun moeders verzorgd. De vader en moeders die hun kinderen het zelfde gunnen als Tom creëren een ander soort ongelijkheid. Een soort luxe ongelijkheid waardoor Tom door zijn leeftijd genoten wordt gepest en in een isolement dreigt te raken. Een isolement waar zelfs de Nederlandse wetten geen greep op kunnen krijgen. Behalve dit rauwkostschandaal hebben wij in Nederland ook de bouwfraude en andere grote schandalen zoals ‘belastingontwijking’ waardoor de Nederlandse politiek en economie steeds meer gaat lijken op de Afrikaanse bananen republieken. En er is hierdoor geen geld meer voor ontwikkelingssamenwerking volgens de politiek.

Daarom ben ik ook een groot voorstander van Biologisch Dynamische Internationale Samenwerking (BDIS) waarbij alle producenten en verkopers van bijvoorbeeld bio producten verplicht worden een gedeelte van hun winst af te staan aan een ‘internationaal samenwerkingsfonds’ waaruit het opzetten van bio land en tuinbouw in bijvoorbeeld Afrika bevorderd gaat worden. De kennis van de Nederlandse bio boeren is hier in Senegal zeer gewenst en als de andere niet bio boeren zich om laten scholen en dan ook naar Senegal komen en aldus hun Hollandse landerijen voor 5 jaar zouden verlaten dan kan hun Hollandse land en het omringende water eens fijn bijkomen van al die pesticiden die Tom ook binnen krijgt. Want ook al leef je op bio 40% van de pesticiden komen toch hun neus in door de verdamping tijdens het sproeien. In Senegal is er nauwelijks geld voor pesticiden dus hier is de grond nog goed en zeer vruchtbaar. Als die Hollandse boeren dan komen met een trits bio academici, logistiek jongens en media & communicatie meisjes dan zien zij behalve de miljoenen slecht gevoede kinderen ook heel veel onbedorven en slimme kinderen en jongeren die dol graag naar goede scholen willen en daarnaast graag op het land meewerken om hun ouders te helpen met een zelfverdiend inkomen.

Natuurlijk gaan de naar Senegal komende Hollandse boeren met hun gezinnen er economisch een tijdje op achteruit. Maar wat is mooier dan je doelstellingen weer te kunnen leven? Een betere en gezondere planeet en het meewerken aan het opheffen van de internationale ongelijkheid in samenwerking met een bijzonder gastvrije en best wel stoere bevolking. Albert Heijn en al die anderen kopen hun producten dan heus wel tegen écht markt conforme prijzen want die ontstaan pas als zij een gedeelte van hun winsten gedeeltelijk moeten afdragen aan de internationale ontwikkelingspot en die loopt mooi vol door de solidariteit van de trouwe bio klanten met de Nederlandse en Afrikaanse boeren die zulke heerlijke groenten en fruit telen voor hen weten te telen. Je weet wel, producten zoals ze ‘vroeger’ smaakten! Natuurlijk mag de moeder van Tom, Francis Kenter hier ook naar toe komen. De Afrikaanse kinderen zouden hier beslist baat hebben bij een schaaltje rauwkost per dag en daarnaast leert Francis meteen dat alleen rauwkost beslist onvoldoende is om een Afrikaans kind goed op weg te krijgen. Om mijn opgewondenheid over die onzin rond Tom wat kwijt te raken ga ik even een half uurtje foto’s knippen en plakken. Daar werd ik op de kleuterschool ook al rustig van.

Remke de Lange bedoelde natuurlijk Francis Kenter