Sandiara en de weg van eigenbelang naar gemeenschappelijk belang

Wij zijn een keurige Senegalese stichting en doen niet aan politiek of religie. Dat staat ook in onze statuten. Wij wonen in Sandiara en maken deel uit van de bevolking. Wij hebben ook een stem. 

Toch zijn we niet vergeten wat de soms wat zeurende Duitse filosoof Friedrich Nietzsche zo ongeveer schreef. ‘Het heeft geen zin om oude tradities te veranderen. Het is beter om een nieuwe traditie te introduceren'. - En met deze uitspraak in gedachten proberen wij als medebewoners een bijdrage te leveren aan het welzijn en aan de verhoging van de welvaart in ons dorp Sandiara. Ook uit eigenbelang. Wij willen gewoonweg dat wij en ál onze kinderen een fijne (school)tijd hebben om daarna een baan te vinden en met een eigen inkomen een bijdrage te leveren aan de plaatselijke en landelijke economie en het algemeen welzijn.

De zo vaak geromantiseerde ‘oude tradities’ hebben tot op heden geen goed onderwijs en voldoende banen opgeleverd. In onze visie moet er niet op ‘de overheid’ gewacht worden maar moet iedereen zelf de handen uit de mouwen steken. Er zijn in Sandiara meer dan 1000 prima hectaren land en voldoende water beschikbaar waar goed geld verdiend kan worden. De gemeente Sandiara heeft wel een mooi nieuw leegstaand gebouw. Maar nog geen competente medewerkers die het lokaal bestuur en de administratie gaan opzetten. Ook de gezondheidszorg is onvoldoende georganiseerd. 

Daar gaan wij graag mee helpen via onze zuster stichting BioSoleil. Deze stichting bezoekt álle dorpen en luistert naar de bevolking. Wij maken dan re-en rapportages en zorgen dat de autoriteiten hiervan op de hoogte worden gesteld. De stem van het volk is immers belangrijker dan de traditionele loze beloftes door zelf benoemde autoriteiten.

Een belangrijke doelstelling van BioSoleil is het pittig meehelpen aan het creëren van minstens 1200 banen die werk bieden voor alle disciplines die nodig zijn voor de opbouw van de lokale economie. Daarnaast is er het aantrekkelijk maken van Sandiara voor buitenlandse investeerders. Met name op het gebied van de agricultuur en producenten van  tot op heden geïmporteerde artikelen. Dat verreist o.a. een goede gemeentelijke administratie die de investeerders op alle gebieden ondersteund. Ook bij het vinden van goed opgeleid lokaal personeel.

De oprichting van een nieuwe en in Senegal onbekende vorm van publieke school met  voorbereidend en hoger technisch onderwijs is al in gang gezet. Het nieuwe Lycée Technique Sandiara waar wij nauw bij betrokken zijn gaat jonge goed opgeleide medewerkers afleveren die in de directe omgeving aan de slag kunnen.

De nieuwe technocratisch ingestelde president van Senegal Macky Sall (sinds 2012) heeft een decentraliserende koers ingeslagen. Niet de hoofdstad Dakar bepaald de toekomst van de steden en dorpen maar de steden en dorpen gaan deze zélf bepalen. Zij krijgen gekozen burgemeesters en eigen budgetten. Willen de burgemeesters méér dan zullen zij daar zélf voor moeten zorgen. Dat gaat dus spannend en leuk worden op ons dorp. Sandiara is het centrum van 28 omliggende dorpen en 2000 hectaren land waarvan circa 300 hectaren in cultuur zijn gebracht. De opbrengsten zijn navenant laag. Er wordt maar één keer per jaar geoogst. Toch zou dat makkelijk twee keer jaar kunnen en dan zou de werkelijke winst met 100% stijgen.

De werkeloosheid van jongeren tot 25 jaar in West Afrika zal rond de 90% zijn. Ook voor ouderen is er nauwelijks werk te vinden. In Senegal bezoekt het merendeel van de jeugd zo lang mogelijk allerhande vormen van onderwijs. Om iets te doen te hebben. Het leid zelden tot vast werk met een vast salaris. Er is nauwelijks sprake van enige industrie in Senegal. 60% van de noodzakelijke voeding wordt geïmporteerd. Gebruiksvoorwerpen, meubilair, vervoermiddelen en andere luxe artikelen worden eveneens geïmporteerd.  

Het autopark is gemiddeld 20 jaar oud. De duizenden dagelijks aan auto’s knoeiende ‘monteurs’ zijn weliswaar inventief maar hebben geen kennis van zaken. De voor hen onbekende elektronica in jonge auto’s wordt vaak ernstig ontregeld waardoor er eerder schades ontstaan en het benzine gebruik soms verdubbeld.

Huisvuil ophalen en recycling staan op een zeer laag niveau en de vervuiling door bijvoorbeeld, plastic, oude auto’s, oude Pc’s en goedkope Chinese mobiele telefoons brengt enorme schade aan. Er worden nog steeds veel bossen gesloopt om aan brandhout te komen. Ondanks bomen aanplanting campagnes door overheid en gefinancierd met buitenlandse donaties verdwijnt er jaarlijks meer bos dan er bij komt.  Er is kennelijk nooit gedacht aan het opzetten van bomenkwekerijen in de regio’s. Aan de meer dan 700 kilometer lange kust dreigen ecologische rampen en de Sahara dringt zich steeds verder op.

Is het dan volledig hopeloos in Senegal?

Helpen de Senegalese sperziebonen, tomaatjes en mango’s die in bijna alle Nederlandse supermarkten liggen dan niet mee om de economie van Senegal te verbeteren? Nou, niet echt dus! De uit NL afkomstige aardappelen en uien die nog nadrogen van de Europese subsidie zijn lager in prijs dan de productiekosten in Senegal. De Senegalese overheid verdient in de haven snel de 20% importheffing en die wordt heus niet gebruikt om de boeren te helpen.

Bijna elk gezin in Senegal heeft wel een familielid in het buitenland wat maandelijks geld stuurt. Het is ná het staatsinkomen (voor landelijke ontwikkeling te laag) en de buitenlandse donaties of leningen de derde inkomstenstroom voor de bevolking. De vierde inkomsten bron is de informele economie, die meer weg heeft van onderlinge ruilhandel.

De staat heeft ook geen idee hoe zij zich zelf tot ‘sociaal ondernemer’ om zou kunnen scholen om op die wijze op bedrijfsmatige wijze maatschappelijke veranderingen te weeg te brengen. Maatschappelijk ‘winst’ als gedachtegoed is hier onbekend. Grondstoffen zoals in veel andere Afrikaanse landen waarom gevochten wordt zijn niet aanwezig in Senegal. Wel leveren fosfaat, zout, pinda’s en de groeiende export van groenten en fruit wat geld op.  Ruim onvoldoende om de handelsbalans positief te krijgen. 

De problemen zullen toenemen als de over het algemeen zeer intelligente en welwillende jeugd geen werk heeft en aldus geen inkomen kan genereren. En Senegal heeft zoals veel andere Afrikaanse landen een uiterst jeugdige bevolking. Hoe gaan de kinderen van de huidige jeugd over 25 jaar aan voeding, water, energie en inkomen geraken? 

De prioriteiten binnen het onderwijs zijn gericht op leren lezen en schrijven. De klassen zijn overvol door gebrek aan lokalen. Er zijn nauwelijks leermiddelen en de onderwijzers en leraren zijn onvoldoende voor hun taken toegerust en volgen het hopeloos verouderde Franse onderwijssysteem wat alleen succesvol is als de klassen maximaal zijn uitgerust en niet meer dan gemiddeld 30 leerlingen zouden bevatten i.p.v zo’n gemiddeld 60 tot soms 100 leerlingen. Op de universiteiten is de situatie niet veel beter.

De heden met zijn boek “Capital in the Twenty-First Century” furore makende econoom Thomas Piketty schrijft over economische ongelijkheid. Eind vorige eeuw heeft Piketty een uitstekend onderzoek gedaan naar succesfactoren van kleinere klassen. En inderdaad leerlingen uit klassen tot maximaal 35 deelnemers hebben grotere slagingskansen in het vervolgonderwijs en op het vinden van werk.

Nu we het toch hebben over economische ongelijkheid en ongelijke kansen hebben. - Er is een langzaam opkomende middenklasse in Senegal die een nu nog zeer kleine economische motor is. Toch bevind zich het meeste privé kapitaal bij hooguit 4% van de bevolking en bij de door giften rijk geworden religieuze broederschappen. De staat heeft bijna alle staatsinkomsten voor het eigen moeizaam draaiende staatsbestel nodig.

Er wordt veel gestaakt door de duizenden ambtenaren omdat hun salaris soms maandenlang niet wordt uitbetaald. Vooral binnen het onderwijs raken leerlingen hierdoor extra achterop want leerlingen worden naar huis gestuurd en hebben vaak 6 maanden per jaar geen onderwijs vanwege de lange vakanties, veel nationale feestdagen en de vele stakingen en gehalveerde schoolroosters door het grote aantal leerlingen.

Toch hebben de sociale media er toe bijgedragen dat de jeugd steeds meer een stem laat horen en zélf aan de slag wil zonder de bevoogding door ‘ouderen’ die respect eisen maar op geen enkele wijze kunnen aantonen dat zij competent zijn gebleken in het bijdragen aan noodzakelijke sociaal-economische ontwikkelingen.

De decentralisatie politiek van het nieuwe bewind onder leiding van president Macky Sall is een stap op de goede weg. Maar het zal een moeilijke weg zijn. Sinds dit jaar (2014) mogen gemeenten hun eigen burgemeester gaan kiezen. Het oude systeem met presidenten van de lokale commune was onderwijl doodgebloed door afhankelijkheid van de verre en slecht functionerende ministeries in de hoofdstad. 

De twee burgemeester kandidaten op ons dorp, waar zich ons tweede opvanghuis bevind zijn zeer verschillend opgeleid, beiden zijn in Sandiara geboren. De oudste kandidaat is 65 jaar en was jarenlang lagere school directeur en president van de Commune Rurale. Het is hem nooit gelukt om van Sandiara een succes te maken. Hij staat wel goed bekend als vredelievend en sociaal denkend. En hij stamt uit de grootste gevestigde familie. 

De tweede kandidaat is 10 jaar jonger en is Dr. in de chemie en werkt al 22 jaar bij een groot internationaal levensmiddelen concern in Cote d’Ivoire. Hij is geboren in een klein dorpje in de buurt van Sandiara. In zijn vrije tijd verblijft hij in Dakar of in Sandiara. Voor beide kandidaten voel ik sympathie. Het zijn zeker geen nare mannen.  

Leiders worden in Senegal gekozen op basis van charisma, vriendenkringen en orale kwaliteiten. Veel wol, weinig vlees. Zo wordt er ook heden in Sandiara campagne gevoerd. Er zijn geen verkiezingsprogramma's. Hun aanhangers stimuleren eerder een soort orale heiligverklaring van hun idool dan dat zij de aanwijsbare competenties en reeds behaalde positieve resultaten van de nieuwe kandidaten benadrukken.

De in de westerse landen bekende vorm van democratie die onmiskenbaar is gekoppeld aan goed bestuur met een goed functionerend publiek belastingstelsel is in Senegal nog relatief onbekend terrein. Ondanks hoge buitenlandse investeringen op het gebied van ‘Good Governance’ is de staatshuishouding van Senegal niet echt op orde. Door de nieuwe decentralisatie politiek zijn er grote kansen voor o.a. Sandiara om orde op zaken te stellen en de lokale economie gezond te krijgen. Daar is de hulp van de gehele bevolking voor nodig. De bevolking dient de nieuwe burgemeester en de nog te vormen gemeenteraad aan te sturen.

Dat kan door voortdurend aan te dringen op transparantie, open communicatie, onderlinge samenwerking, publieke controles, resultaat analyses en de juiste competente man/vrouw op de juiste plek te zetten pas dan kunnen investeringen in tijd en geld omgezet worden in zichtbaar succes. 

Maar ook door eigenbelang om te zetten naar het dienstbaar zijn aan het grotere belang van een gezonde en welvarende gemeenschap. Dat word de nieuwe traditie die wij nastreven. Wie dat niet wil kan altijd nog naar Dakar verhuizen. Wie wel aan de slag wil moet er rekening mee houden dat er gewoon minimaal 40 uur per week hard gewerkt moet worden. Werken geeft plichten maar ook rechten. Niets doen maakt het leven doelloos en uitzichtloos. 

**Dit artikel is ook naar het Frans vertaald en aan de bevolking van Sandiara gericht. 

Burgemeester kandidaat Aliou Faye in het licht bruin

Burgemeester kandidaat Serigne Gueye Diop 

Madame Faye van  de vrouwenvereniging voor ontwikkeling van Sandiara 

met William Deymann

Meisjes op het terrein van het Lyceum van Sandiara

Klas met leerlingen Lycée de Sandiara

2016 gaat de botanische tuin van William Deymann open 

Bijeenkomst in de tuin van Serigne Diop

Ambitieus maar haalbaar de nieuwe technische school in Sandiara

Onze voetbalschool heeft meer dan 150 leerlingen

Ons clubhuis en sportspullen winkel in Sandiara t/o Villa Dakarkids 

Sandiara Kids