Mensen van klein vermogen en de moppercultuur in Nederland

Wij hebben een imagoprobleem. D.w.z. bijna iedereen in Nederland denkt dat onze organisatie in Senegal alléén om een klein groepje arme kinderen draait. Wij doen dus iets fout. Op onze website www.dakarkids.info zijn echter meer dan tien logo’s aan te klikken die allen ‘community driven development’ projecten betreffen. Hier zijn duizenden grote en kleine mensen bij betrokken. Maar ook duizenden woorden op de verschillende pagina’s. Het is dus best wel veel lezen om te kunnen begrijpen wat wij hier in Senegal zo al doen. Wij moeten het wel zo doen want de mensen houden tegenwoordig zo van transparant en verantwoording afleggen. Daar hebben wij geen moeite mee. En wij zijn ook aan het leren om alles wat wij doen in flitsende infographics te vangen die de lezer tijd besparen en vertrouwen zouden moeten geven. Wij hebben hierdoor wel het gevoel dat wij dan aan ‘diepgang’ verliezen. Waardoor we aldus evenveel diepgang krijgen als een Hollandse surfplank op de woeste baren van de ontwikkelingssamenwerking websites. Misschien moeten wij onze website wel omdopen in Stichting Kansen en Mogelijkheden. In het Frans klinkt dat alweer heel chique, Fondation “Chances et des Possibilités”.

Onze toekomstvisie hebben wij al in een Smart Aid jasje verpakt. Die valt te lezen aan de rechterkant van dit blog. De mooie visionaire woorden van onze nieuwe minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking op de laatste Afrikadag hebben wij al maanden geleden in praktijk gebracht. Dat heeft zij best wel door want zij noemt zich liever Minister voor Kansen en Mogelijkheden. Als je haar voordracht leest dan vind men haar toekomst beleid al gedeeltelijk bij ons in praktijk gebracht. Lillian Ploumen en wij hebben echter het zelfde probleem. Wat is haar draagvlak? Wie is haar draagvlak? Draagvlak is immers wat echt telt. Ploumen komt uit een toko die pertinent niet wilde bezuinigen op ontwikkelingswerk. Zij begint nu echter aan een beleid waarin zij het met minstens één miljard euro minder overheidsgeld moet gaan doen. Dat maakt haar al minder geloofwaardig. Wat dat betreft zijn wij geloofwaardiger. Wij werken niet met overheidsgeld wij bedelen bij particuliere donateurs of bij bedrijven. 
In het kader van de overheidsbezuinigingen moeten alle Nederlanders het in de komende jaren met circa 8% minder gaan doen. Dus de eerdere uitspraak van Lillian Ploumen dat zij van een euro een daalder wil maken gaat ook al niet op. Je euro wordt gewoonweg 8% minder waard. Die overige 92 euro centen gaan ons komende geluk bepalen. Want we dalen nu wel een paar plaatsjes op het lijstje van de rijkste landen van de wereld. En ik voorspel maar alvast dat er dus over een paar jaar 8% minder miljonairs zijn in Nederland. Volgens knappe koppen zijn dat er nu nog 151.000! Er zijn natuurlijk veel meer miljonairs in Nederland maar die weten dat niet of willen het liever niet denken. Dat zijn de mensen die gaan erven van hun ouders. Dat de nationale hypotheekschuld bijna even hoog is als hetgeen de pensioenfondsen in kas hebben (als ze niet liegen) zet ons nationale geluk misschien op nul. Maar dan is alles wel betaald.

Echte kansen om aan meer geld te komen voor OS liggen voor Minister Ploumen zéér dichtbij. Bij haar Belasting collega’s dus. Nederland doet al jaren mee aan belastingontwijking door de grote wereldbedrijven. Die overgrote meerderheid heeft een Trust kantoor in Nederland. En die hebben bijna allen, net zoals de Nederlandse Spoorwegen een ‘Ierse dochter’. Die daardoor 250 miljoen belasting minder betaald in Nederland. Toch gaat het spoorkaartje weer omhoog. Die fijne constructie heet heel leuk ‘The Dutch Sandwich’. Lillian Ploumen kan na wat gepolder best wel een broodje van eigen deeg uitdelen aan de OS als zij samen met Tax Justice Nederland van leer gaat trekken tegen dit amorele gedrag wat juist de ontwikkelingslanden zwaar treft in hun wankele economieën. Gek genoeg doen maar een paar leden van de OS branche organisatie www.partos.nl mee als partner van Tax JusticeNederland. Hun banden met de overheidspotjes zijn kennelijk zo nauw dat zij misschien wel geen ondersteunende en kritische partner van Tax Justice Nederland durven te zijn. Of is het gebrek aan visie en nieuwe ideeën hier debet aan. Dan krijgt Frank van der Linde toch nog gelijk!

Samenwerken biedt nieuwe kansen. Dat zijn wij ons ook hier bewust. In het afgelopen jaar zijn wij dan ook begonnen met ‘contact’ maken met andere stichtingen en NGO’s in o.a. Nederland en Senegal. De eerste vruchten van de samenwerking met een Nederlandse stichting zijn al geplukt. Dakarkids heet nu MDLL dakarkids en wij werken nu zeer nauwe samen met www.maisondelalumiere.org. Wij voelen ons ook het lieve monstertje ET wat met een wijzend en verlicht vingertje contact zoekt met de grotere NGO’s. In mijn vorige blog schrijfseltje had ik kritiek geuit op Oxfam Novib in Senegal. Ik kon nauwelijks concrete informatie vinden over hetgeen Oxfam Novib al jaren in Senegal aan het doen is. Bastiaan Kluft en Simon Henri Goldberg waren onlangs bij ons op bezoek. Het was een informele en plezierige kennismaking en Bastiaan had een keurig verslagje bij zich met uitleg over mijn vragen in het vorige blogstuk. Oxfam Novib Senegal is net als hun collega NGO kantoren een samenhang van participaties met andere NGO’s en stichtingen die in Senegal en daarbuiten de ontwikkelingen ondersteunen. Dat is een ingewikkelde materie en niet even snel uit te leggen in een paar volzinnen. Zeker niet als het er om gaat te begrijpen 'wie wat doet'. Toch blijft de vraag hangen hoe efficiënt en doeltreffend hun werkwijze is. Ik hoop hier achter te komen als ik in december Bastiaan Kluft en zijn Belgische collega Paul Henri Goldberg circa 20 vragen mag gaan stellen die in dit blog gepubliceerd gaan worden.

Op afstand volgen wij het bezuiniging gemopper in Nederland. Het deed mij denken aan de boeken van prof dr. A. Th.van Deursen uit de serie Het kopergeld van de Gouden Eeuw. Hij schreef toen prachtig over het bestaan van kleine mensen in die periode. ‘Mensen van klein vermogen’. En juist dát type mensen daar wonen wij hier zo prachtig tussen. Het verre Nederland met z’n kopergeld wat allang vervangen is voor papiergeld waar mogelijk geen goud tegen over staat. En dán de mensen alhier in Senegal die weinig kopermunten  en nog minder papiergeld hebben. Toch hoor je hen hier veel minder mopperen en klagen. Zij kunnen kennelijk veel makkelijker om gaan met hun geluk. Als zij te eten hebben en een relatief droog dak boven hun hoofd dan vinden zij dat het leven hun aan de basis al toelacht. Je ziet dat aan onze foto’s waarop kinderen breed lachen en superblij zijn met een paar nieuwe schoenen en een shirtje. Houd nou eens op met dat gemopper in Nederland maar ga er samen tegen aan, dat is pas Smart Aid.

Mopperen op Louise O. Fresco is ook al niet de moeite waard. De bomen die gehakt zijn om haar boek van 540 pagina’s te publiceren zou ze voor straf zelf bij moeten planten. In haar boek ‘Hamburgers in het paradijs’ is zij nogal voor hoogtechnologische intensieve landbouw. Want dat zou een beter antwoord zijn op de bevolkingsaanwas van pakweg 2050. Zoals zo vaak met de wetenschap heeft zij gelijk tot dat het tegendeel is bewezen. Daar kunnen wij natuurlijk niet op wachten. Wat Louise over het hoofd heeft gezien in haar boek is de kostprijs per calorie eenheid om haar ideeën waar te maken. Wat mij betreft mag zij nu even zelf gaan rekenen. De biologische landbouw vreet aanmerkelijk minder energie en calorieën dan de huidige overgesubsidieerde landbouw in Nederland. Het liefst zou ik hier een paar top telers uit Nederland hebben die hun bedrijf aan de NL overheid verkopen zodat het een natuurgebied kan worden. Die telers laten dan ook de 200.000 euro per gemiddelde boerderij schieten die zij niet zelf krijgen maar die door Campina of andere merken worden opgeslokt. Om zodoende de zuivelproducten in bijvoorbeeld de AH schappen voor een bodemprijs neer te kunnen zetten. Die telers dus, zouden alhier en samen met de lokale bevolking een pracht inkomen kunnen genereren wat Nederland schonere lucht en hier de mensen lekker veel werk zou opleveren. Er is er al eentje in Senegal. Die gaat hier echt niet zitten als er niets te verdienen zou zijn. Dat deze ondernemer niet biologisch werkt is een veel gemaakte inschatting fout. Pas over een paar jaar krijgt deze Hollandse ondernemer in Senegal te maken met vervuild bodemwater. Daar kunnen wij hun alles over vertellen.